طرحواره درمانی راهنمای کاربردی برای متخصصان بالینی

چه زمانی از طرحواره درمانی یا تکنیک های مبتنی بر ذهنیت استفاده می کنیم
به تجربه دریافته ایم بیمارانی که عملکرد بهتری دارند، احتمالاً باید بر طرح واره های آنها متمرکز شد و بیمارانی که از اختلال شدیدتری رنج می برند، احتمالاً باید بیشتر به ذهنیت های آنها پرداخت.
بیمارانی که عملکرد متوسطی دارند از تلفیق این دو رویکرد (تکنیک های متمرکز بر طرح واره و - تکنیک های متمرکز بر ذهنیت) استفاده می کنیم.
زمانی که روند درمان پیش نمی رود و نمی توان از سد اجتناب یا جبران افراطی بیمار گذشت، درمانگر می تواند رویکرد طرح واره مدار را رها کند و از تکنیکهای رویکرد ذهنیت مدار استفاده کند.
زمانی که بیمار به شدت خودش را تنبیه می کند یا سخت به دام خود انتقادگری افتاده است یا به ظاهر نمی تواند خود را از چنبرهٔ تعارض درونی غیرقابل حل رها کند، رویکرد ذهنیت مدار ممکن است گره گشا شود.
مثل زمانی که دو بخش از خویشتن بیمار دربارهٔ تصمیم سرنوشت سازی در زندگی با یکدیگر تعارض شدید دارند .
نهایتاً اینکه ما معمولا در درمان بیمارائی که نوسان عاطفی زیادی دارند نیز از رویکرد ذهنیت مدار استفاده می کنیم که این امر اغلب در بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی رخ می دهد.
 
منبع :طرحواره درمانی راهنمای کاربردی برای متخصصان بالینی .جلد ۲ , ص ۵۳
نوشته: جفری یانگ و همکاران
ترجمه : دکتر حمید پور و همکاران